Stendhal, dla którego piękna ciotka i inne kobiety były źródłem ciągłej fascynacji i obiektami namiętnego pożądania, zainspirował Rutkowskiego do napisania rzeczy o prozaiku „u źródeł” życia, miłości i twórczości. Erotyczny Stendhal nie przestaje pisać, tworząc na skrawkach papieru, na marginesach. Namiętnie rysuje i szyfruje. Rysunek jest przedłużeniem tekstu. To właściwie jedyny w swoim rodzaju styl notatek, podwójnych zapisków, skrótów – „niecierpliwych i krnąbrnych”, jak je nazywa Rutkowski. Fetyszyzm epigraficzny, umiłowanie symbolu i oszczędność miłosnego słowotoku ma być znakiem rozpoznawczym twórczości Stendhala. Fetyszyzm, który zazębia się z jeszcze jedną namiętnością, jedynym szczęściem człowieka – z porozumieniem miłosnym.
Konta bankowe, kredyty, porównanie
