Tym wydaniem naszego Poradnika postanowiliśmy wprawić naszych czytelników w lepszy nastrój. Nie to, byśmy nie próbowali tego we wszystkich kolejnych zeszytach, ale tym razem zależy nam szczególnie na odpowiedzi na takie pytania, jak np.: Czy da się spojrzeć na dzisiejszy rozdygotany świat łaskawszym okiem? Jak wziąć swoje nerwy w cugle i wyregulować emocje? Czym poprawić sobie humor i jak nie dać go sobie zepsuć? Słowem: skąd czerpać radość życia, optymizm, nadzieję na lepsze jutro mimo wszystkiego złego, czym nas zasmuca i przeraża współczesność.
Nie jest to prosta sprawa, albowiem człowiek rozpięty jest pomiędzy dwoma sprzecznymi wektorami. Z jednej strony nasza ewolucyjna przeszłość pcha nas ku ostrożności i strachowi na wyrost, ograniczonemu zaufaniu wobec innych, raczej pesymizmowi niż hurraoptymizmowi. Z drugiej strony ludzkość od zawsze dążyła ku szczęściu – i w sensie indywidualnym, i zbiorowym. Większość z nas chce po prostu czuć się dobrze na świecie i w swoim własnym życiu.
Stanisław Sojka śpiewa w jednym z najświeższych swych utworów „Zależy mi”, że zależy mu, „byśmy nigdy nie zniechcieli czekać wiosny”. Twórcy od zawsze w dosłownie czy metaforycznie rozumianej wiośnie pokładali duże nadzieje. Uwierzmy i my (po zimowej szarzyźnie), że świat wcale nie jest taki zły. Niech no tylko każdy z nas spróbuje być trochę lepszy.
Kryzys, czy już samo jego widmo, nikogo nie pozostawia psychicznie obojętnym. Nie chodzi nawet o strach przed konkretnym zagrożeniem - niewypłacalnością kredytową, utratą pracy czy majętności, ale o dotykający teraz wiele osób lęk - tym bardziej wyniszczający, im bardziej jego powód jest nieuchwytny, trudny do nazwania. Nie przypadkiem filozofowie, ekonomiści, socjolodzy dostrzegają nie tylko załamanie ekonomicznej sprawności świata zachodniego, do którego 20 lat temu Polska dołączyła, ale też korozję obowiązującej tu wizji człowieka. Jest tak, jakby jakiś dewastujący wirus dotknął nie tylko świata finansów, lecz wielu - wydawałoby się - oczywistych wartości, które człowiek nowoczesny powinien wyznawać, i celów, do których powinien dążyć.
Powszechny stan niepokoju i zagubienia ma swoje uzasadnienie, jeśli bowiem kryzys coś boleśnie obnaża, to właśnie miałkość celów, napędzających bodaj większość z nas przez ostatnie lata. Praca, kariera, budowa domu, samochód, lokata, kredyt... Bardziej niż sobą człowiek bywał klientem, pracownikiem, szefem. Widział nie tyle siebie, ile siebie w relacji z bankiem, z firmą, ze swoim społecznym otoczeniem. Zagonił się w niekończącym się wyścigu, zatopił we wszechobecnej konkurencji. A teraz pryskają rozmaite iluzje, przede wszystkim zaś ta, że na zgromadzeniu zestawu dóbr konsumpcyjnych i prestiżu da się zbudować życiową satysfakcję.
Więc naturalne, że tylu z nas potrzebuje pocieszenia, oparcia, poczucia sensu. Gdzie indziej ich szukać, jak nie w sobie i wśród najbliższych? W tym właśnie nasze wydawnictwo ma pomóc.
Polityka wydaje od bez mała trzech lat cieszący się uznaniem czytelników dodatek Pomocnik Psychologiczny. Staramy się łączyć tam nowoczesną, akademicką wiedzę psychologiczną z nienarzucającym się poradnictwem, a przede wszystkim służyć czytelnikom pomocą przy autorefleksji. Teraz postanowiliśmy tę wiedzę wzbogacić, uzupełnić i uporządkować tak, by ułożyła się ona w systematyczny i przystępny wykład tego, co dziś wiadomo o człowieku. Zróbmy więc sobie antrakt na zastanowienie się nad sobą.
